We zitten al weer een jaar op Aruba!

Aan de ene kant is het jaar weer erg snel voorbij, aan de andere kant lijkt het wel of we hier al jaren zitten. We weten het nu zeker: Aruba past bij ons. We voelen ons hier fantastisch, genieten elke dag van de temperatuur (al lijkt het wel steeds kouder te worden) en voelen ons niet gehinderd door de beperkte mogelijkheden qua activiteiten. Integendeel, zelfs voor die enkele dingen die echt moeten komen we maar met moeite uit onze stoelen en we vinden steeds makkelijker redenen om iets niet, of in ieder geval niet nu, te hoeven doen.

Kerstmis was wel vreemd zo zonder Christa, maar gelukkig hebben we een paar keer kunnen skypen, we hebben zelfs de eerste verjaardagsvisite kunnen begroeten. Gelukkig was ze met de feestdagen niet alleen, daar hoefden we ons niet schuldig over te voelen.

Wij hebben Kerstmis gezellig met zijn tweetjes gevierd, weer eens wat anders. Te eten was er genoeg, we hadden twee grote hammen en 1 kip gekregen, een matige score voor Aruba als ik de verhalen van mijn collega's hoorde, maar voor ons ruim genoeg. Bovendien moest ik nog behoorlijk improviseren voor het grote werk, we hadden weinig zin om alle keukendozen uit te pakken voor mijn grote pan en een oventhermometer. Maar het is allemaal gelukt en we hebben heerlijk gegeten.

Ook de Kerstetentjes ontbraken niet, in ieder geval voor mij. Met mijn collega's ben ik uit eten geweest bij Madam Janet, heel gezellig en erg lekker. Wel weer eens wat anders dan vorige jaren, in plaats van een rit door storm en regen naar een uithoek ergens in Nederland nu een etentje in de buitenlucht waarbij je je alleen zorgen maakt over de muggen.

En nu weer Oudjaar. Net als vorige jaar weer een week van veel lawaai en weinig werken. Dit jaar hebben we meer last van het echte knalwerk omdat we nu in een woonwijk zitten. Vorig jaar zaten we nog bij de hotels en hadden we slechts korte 'aanvallen' bij elke 'zegening' van een hotel. Nu gaat het de hele dag door met af en toe best wel zwaar werk. En elke avond lijkt het al Oudjaar, er zijn zeker een hoop mensen die het echte Oudjaar bij anderen doorbrengen en bang zijn dat hun eigen huis dan niet ontdaan wordt van de kwade geesten. En je kunt natuurlijk maar beter geen risico nemen op dat gebied.

En daarna weer een nieuw jaar. Met opnieuw een rondreis langs allerlei instanties voor vergunningen en papieren en met ergens daarin een eigen huis. Maar eerst een nieuw bezoek van Christa. Eind januari komt ze al weer en we kijken er alle drie erg naar uit.

Onze eigen kerstboom staat op Aruba! Het inklaren van huisraad ging op Aruba een stuk sneller als indertijd in de USA. Daar heeft de container een week of vier in de haven staan te wachten voordat wij hem konden laten ophalen. Volledig verzegeld kwam hij toen bij ons huis aan, blijkbaar was controle niet nodig. Dat zal nu wel anders gaan.

Op Aruba ging het anders, veel sneller als we verwacht hadden in ieder geval. Precies na 1 week kon Dirk hem al openen en er een gedeelte van onze spullen uithalen onder het toeziend oog van de douane. Deze hadden snel gezien dat het echt onze eigen spulletjes waren en zo kunnen we dus Kerst vieren met onze eigen kerstboom. Wel een raar idee dat Christa hem vorig jaar opgeruimd en ingepakt had en dat wij toen al naar Aruba waren. De tijd gaat toch wel erg snel.

De Peugeot was de eerste die uit de container kwam, heel raar om hem hier voor de deur te hebben staan. Rijden kunnen we er nog niet mee, eerst moeten zijn 'vergunningen' geregeld worden. Dirk is er weer druk mee.

Ondertussen hebben we ook bewijs gekregen dat we een verlenging van onze vergunning aangevraagd hebben. Dit lijkt wel weinig, maar het is genoeg om onze ziektekosten te regelen als onze echte vergunning per 1 januari weer verloopt. Onze eerste poging om dit te regelen liepen weer eens op niets uit, het computersysteem lag die ochtend plat. Nu ja, volgende keer beter, we hadden nu in ieder geval wel de juiste papieren bij, we worden er al beter in.

Inmiddels ben ik wel in het bezit van een echt Arubaans rijbewijs (lekker handig in creditcard-formaat) en donderdag krijg ik een creditcard van mijn Arubaanse bank.

Een storm raast over Aruba, zowel in overdrachtelijke als in weerkundige zin.
De gemoederen zijn hier aardig verhit vanwege de invoering van een nieuwe belasting (de tweede dit jaar). De BBO, een soort BTW, waaraan, net als bij de BTW, alleen de plaatselijke bewoners meebetalen. Terwijl de meeste daarvan toch al niet weten hoe ze alle rekeningen betaald moeten krijgen. Nu ligt dat niet alleen aan de lage salarissen, budgettering is geen sterk punt bij de Arubanen. De meeste die ik ken weten dat ook van zichzelf en zien dan ook als grootste probleem van het eiland de wijze waarop het door hun opgebrachte geld besteed wordt door de regering, die als 'eerste' Arubanen natuurlijk ook niet met geld om kunnen gaan.

Maar alle geroep over een algemene staking is tot nu tot gelukkig alleen nog maar uitgelopen in een paar kleinere acties gericht op een aantal CAO's, die ook in december afgesloten worden. Je zou het als Nederlandse bijna vergeten, dat die dingen voor een bepaald jaar afgesloten worden, bij ons werden ze altijd pas een half jaar na de officiele begindatum afgerond, raar eigenlijk dat we dat pikten.


Of het weer op al die opwinding van invloed is weet ik niet zeker, mijn moeder en grootmoeder zeiden het altijd wel als we vroeger als wilden achter elkaar aan renden: "er is zeker storm op komst". Als dat zo is hebben we nog wat te verwachten want ook het weer is nog steeds erg onrustig. Maar tussendoor is er nog steeds genoeg zon om lekker in te zitten en het eiland is prachtig groen geworden door alle regen. En om te laten zien waarom wij nog steeds elke dag genieten van dit eiland, voeg ik wat foto's toe van wat 'onkruid' wat op het moment overal omhoog schiet om deze wat sombere aflevering weer in de juiste context te plaatsen.