Hoe warm het was en hoe verVandaag hadden we onze eigen versie van Hildebrands verhaal. Anneke had ingeschreven voor een wandeltocht van ziekenhuismedewerkers en partners. Om 5:30 ging de wekker omdat we om 6:30 in de buurt van Ayo verwacht werden. Daar stapten met zo'n 25 man in een gehuurde partybus, die normaal 's avonds een tocht langs alles bars op Aruba maakt. Met vrolijke Caraibische muziek reden we toen door diverse Arubaanse wijken, waar de meeste mensen net wakker, de slaap uit hun ogen wreven. Klein uurtje later kwamen we aan bij Boca Prins, aan de noordkust, waar onze wandeling langs de kustlijn begon. Voor de niet-kenners: de noordkust is zeer rotsachtig en heeft bijna geen stranden.
Al vrij vroeg in de wandeling zagen we een aantal portugese oorlogschepen die aangespoeld waren op de kust, ze zien er erg grappig uit met dat opblaasbare zeil, maar aanraken kun je ze beter niet.
Na 10 minuten lopen begon de zool van Anneke's rechterschoen los te laten waardoor ze hele wandeling op een wat onhandige manier moest lopen. Later toen de zool steeds verder losliet, heeft ze met een truuk met de veter de schoen nog enigzins in verband kunnen houden.
Via de Natural Pool, waar een aantal diehards ook nog gingen zwemmen in de behoorlijke woeste conchi, kwamen we na vijf lange en warme uren lopen weer aan in Ayo waar we roodverbrand en uitgeput werden getracteerd op een lunch in de tuin van Milka, een van de organisatoren.
De rest van de dag hebben we voor Pampus doorgebracht. Veel later bij het sproeien van de tuin zagen we wel weer drie nieuwe jonge meloentjes.
Met het huidige tempo van groeien zijn die net rijp als Christa over twee weken op vakantie komt.
Om ons ABCtje compleet te maken gaan we deze vakantie een bezoek brengen aan Bonaire, huisvesting, auto en tickets zijn al geregeld.
