Ik zal maar even het oude jaar afwerken nu het nieuwe jaar begint. We hebben de blog de afgelopen maanden behoorlijk verwaarloosd. Eerst niet veel zin om te schrijven en later niet veel tijd. Geen zin omdat het nieuws niet leuk was. In september moesten we hals over kop naar Nederland omdat Dirk's vader plotseling overleed. Zijn gezondheid liet het laatste jaar veel te wensen over en we hadden in april wel gemerkt dat hij niet veel plezier meer in zijn leven had. Van zijn vakantie in Aruba wist hij niets meer, als we iets met hem of met zijn huis wilden doen had hij er geen zin in. Dus kwam zijn overlijden toch ook wel een beetje als een opluchting. Op de terugweg naar Aruba vlogen we achter Christa aan, boeken met Arke ging hiervandaan te moeizaam om snel te kunnen regelen, dus waren we maar weer met Martinair gegaan. Wel jammer dat we niet samen konden vliegen, maar wel lekker dat het in ieder geval op dezelfde dag was. We hadden in die week ook bij haar gelogeerd en zijn samen naar Schiphol gegaan.


Bij ons op Aruba had ze weer een nieuwe pup om mee te spelen, Anja's nieuwste aanwinst Luna. In eerste instantie zou ze haar maar een paar weken houden omdat ze te klein was voor de shelter, maar het was zo'n leuk beestje dat ze haar toch maar gehouden heeft. Felix was er ook heel blij mee, want die had zich vanaf de eerste dag al opgeworpen als beschermer en speelmakker.
Inmiddels is ze half zo groot als Felix en speelt ze aardig de baas over hem. Dirk heeft nu dus vijf honden in de dagopvang. De twee van Tom komen 's ochtends ook nog wel eens vragen om toelating, maar die worden terug naar huis gestuurd, dit vindt hij toch echt wel het maximum.

Christa mocht in haar vakantie ook nog meehelpen met de jaarlijkse familiedag op de Donkey Sanctuary. We bleken haar hard nodig te hebben. Er waren maar weinig vrijwilligers gekomen en ze heeft de hele dag bij de grabbelton moeten staan. Ze vond het wel een gezellige drukte, maar hoopt een volgende keer wat meer tijd te hebben om rond te kijken.


Ik ben me nu ook wat meer voor de ezels in gaan zetten door me aan te melden als bestuurslid. En dan nog wel als penningmeester, wat betekent dat ik nu zo veel mogelijk vrije tijd probeer te besteden aan het bijwerken van de boekhouding en me schuldig voel als ik wat anders doe zoals een stukje schrijven voor de blog.

Het heeft een dagje lekker geregend en aan het eind van zo'n dag vliegen er altijd veel insectjes rond. We hebben ons 's avonds vermaakt met het bekijken van de jacht van de diverse gekko's, of pega pega's zoals ze hier heten, die in en op Anja's huis op jacht waren naar deze insectjes.

Bij ons huis zien we ze nauwelijks, ik heb een keer een grote zien zitten in ons schuurtje en we hebben er een keer een weg zien schieten toen we de ijskast verzetten. Ze zijn er echter wel, dat is te zien aan de keuteltjes. Die lijken op muizenkeuteltjes maar met een wit puntje eraan. Deze zien we liggen naast de koelkast, maar ook naast mijn computer en onder ons Mexicaanse masker op de porch. Misschien laten ze zich over een jaartje wat beter bekijken.



Tot die tijd moeten we het met de niet-levende versies doen, we hebben al een hele verzameling. De laatste zelf gemaakt tijdens de mozaiekcursus. Christa en Baydir hadden er elk ook een gemaakt en hebben die meegenomen naar Nederland. Voor hun eigen verzameling.

Dagelijks moet Dirk de trieste resultaten van de jachtdrift van Oscar en Felix opruimen, voornamelijk blau-blau's en toteki's met soms een enkele rat. Maar deze week hadden ze het wel erg bont gemaakt: er lag een volwassen leguaan op de porch.

Extra triest was dit omdat we een band hadden opgebouwd met dit exemplaar, we hadden hem Frits genoemd. Elke dag, bij het ondergaan van de zon, klom hij in een van de cactussen waarop we uitkijken vanaf de porch en blijft daar dan de hele nacht zitten. Als ik thuis kwam of bij de koffie controleerden we of hij er al zat. We vroegen ons al af of hij nou nooit het agressieve gedrag van de honden gezien had vanaf zijn uitkijkpost.
Hoewel we het wel heel zielig vonden voor deze leguaan, bleek het na 2 dagen toch Frits niet te zijn. Toen zag ik gelukkig weer een knietje van achter de cactus komen, onze Frits was weer op zijn oude post.

Toch moet er nog een volwassen leguaan een tijdje in de tuin rondgelopen hebben en de tijd hebben gehad om eieren te leggen. Regelmatig ziet Dirk babyleguaantjes in de tuin. Als hij de eerste is de ze ziet, zet hij ze direct over de muur. Want het gebeurt ook een paar keer in de week dat hij ze uit een hondenbek moet redden of ze dood op de porch vindt. Daar wordt hij ook niet vrolijk van, maar al onze boze opmerkingen naar de honden krijgen geen reactie. Ze willen ons graag te vriend houden, maar de jacht komt eerst.

De vogels hebben gelukkig niets te vrezen van de jongens. Het nest duifjes in onze watapana is zonder onze hulp opgegroeid en uitgevlogen.

Tot onze grote verassing bleek er ineens een stuk Papaya geasfalteerd te zijn. We hadden wel gezien dat op diverse plekken op het eiland flink aan de wegen wordt gewerkt. Maar daar werd de zandweg eerst afgegraven en vlak gemaakt, waarna er een laag rood stof op werd gestort dat dan verschillende weken moet worden ingereden. Met als gevolg dat er nu een aantal rode buurten zijn; dat spul stoft behoorlijk. Iedereen is des te gelukkiger als het asfalt eindelijk gelegd wordt.

Maar bij ons ging het anders. Rond lunchtijd was er nog geen enkele activiteit te zien, en aan het eind van de middag lag er ineens een schitterende asfaltweg.


We hebben er weinig vertrouwen in dat deze weg de herfstregens overleeft, we verwachten dat we aan het eind van het jaar weer door de kuilen heen moeten rijden. Het verhaal gaat rond dat al deze nieuwe wegen een verkiezingsstunt zijn van de regerende partij en dat kan wel kloppen. De verkiezingen zijn in september en dan hebben we de echte regenbuien nog niet gehad.

We hebben een vol huis in juni.

De eerste 3 weken was de buurvrouw op vakantie en hadden we haar 2 honden fulltime in huis i.p.v. de gebruikelijke dagopvang. Ze vonden het prima. Het liep ook uitstekend, zelfs de maaltijden. Een beetje organiseren: 4 honden en 3 soorten voer, met enig toezicht bleef iedereen netjes uit zijn eigen bak eten.

De laatste week van Chivu en Chica viel samen met de eerste week van de vakantie van Christa. Zij had deze keer haar vriend Baydir en onze kat Isabel bij haar. Toen werd het pas echt organiseren, vooral vanwege Isabel. Een nieuw huis, en dat met 4 honden! Om te voorkomen dat we haar gelijk in de koenoek moesten gaan zoeken hadden we haar een eigen kamer toegewezen. Zij heeft echter de eerste dag bij Christa op de kamer doorgebracht en heeft vervolgens haar intrek genomen in onze slaapkamer. Ze was wel erg blij om ons aan te treffen, maar verder moet ze nog niet veel van haar nieuwe omgeving hebben.

Baydir gelukkig wel, die geniet met volle teugen van zijn vakantie. We zijn al een goed eind op weg met het afwerken van de bezienswaardigheden van Aruba, ook onder water, en hij is uiteraard mee wezen paardrijden.


Tijdens het afwerken van de leuke dingen die Aruba te bieden heeft was er een gebeurtenis die ook voor ons een eerste keer was: het uitkomen van zeeschildpadjes. We waren van plan een aantal avonden langs de nesten te lopen in de hoop dit een keer mee te maken en we hadden gelijk de eerste avond al geluk. We kwamen wat kennissen tegen, die vrijwilligers van de Turtlewatch bleken te zijn, en die een nest gingen uitgraven. Dit wordt de nacht na de spontane 'bevalling' gedaan, om de grootte en kwaliteit van de legsels te controleren en de nakomertjes een handje te helpen. In 'ons' nest waren dat er 6, die we uiteindelijk de branding in hebben zien lopen.

Ze mogen niet echt geholpen worden, anders kunnen de vrouwtjes later hun geboortestrand niet meer terugvinden om zelf weer een legsel te begraven. Je handen jeuken wel , als er 1 vastzit in een voetstap, of als er 3 ieder een andere kant op gaan i.p.v. rechtstreeks naar zee te lopen. Iedereen probeerde ze dan ook naar de goede kant te praten, in diverse talen.

Hoewel er behoorlijk wat belangstelling was, hebben we alles goed kunnen zien en heeft Baydir mooie foto's gemaakt. Waarschijnlijk was dat de dag daarvoor niet mogelijk geweest, toen stonden er zo'n 300 man om het nest heen, werd ons verteld.