Dirk miste Aruba de eerste dag al dat hij in Nederland was. Het was er veel te koud en het was wel erg vroeg donker. En nu moest ik hem ook nog vertellen dat zijn favoriete ezel in de nacht van zaterdag op zondag overleden was.

Afgelopen dierendag stond hij nog op de poster voor de uitnodiging voor de open dag van de Sanctuary!

Opa was al een keer ingestort toen Christa bij ons op bezoek was. We hebben toen de leider van zijn nek gehaald, die geloofde blijkbaar niet in het beschermen van de zwakken en de ouderen. Daarna hebben we hem met zijn drietjes naar de corral verhuisd, dat viel nog niet mee.

Zondag las ik al in het logboek dat hij weer even ingezakt had, ze hadden hem toen wat krachtvoer gegeven, maar ze kregen het hele flesje er niet in. Ik dus gelijk kijken of hij tussen de andere ezels stond, maar ik zag hem niet. Ik ben toen maar op zoek gegaan naar een liggende ezel tussen de bosjes en ja hoor, gelukkig al even dood. Met een dood dier heb ik niet zo'n moeite, bij een stervend dier sta je altijd voor moeilijke keuzes: rustig laten sterven, euthanasie of is het nog te redden. Meestal is het niet duidelijk waar je goed aan doet en blijf je met een schuldgevoel zitten.

Nu had ik dat gelukkig dus niet en wist ik dat hij het bij ons in ieder geval een goed leven heeft gehad. Hij stond altijd bij het huisje en niet alleen voor iets lekkers, het was een echte knuffel. We zullen hem erg missen.