Bijna hadden we 2 poesjes gehad. We waren vanochtend maar weer eens de stad in gegaan om wat cadeautjes voor het thuisfront te kopen. Zien we in één van de winkelcentra een vrouw zitten met een doos met 2 snoezige rode katertjes, zo'n 3 weken oud. Die ochtend gevonden in een afvoerbuis, vertelde ze ons. Zij werkte bij één van de winkels daar en kon ze zelf niet meenemen, ze had al 4 katten. Voor ons kwam de timing nu ook wel erg slecht uit, zo'n 5 dagen voor ons bezoek aan Nederland. We hebben ze toen maar naar de Animal Shelter in Wayaca gebracht, maar die konden er ook niets mee, ze waren nog te jong. Gelukkig was er net een gezin dat 2 puppy's ingeleverd had en het ook niet over zijn hart kon krijgen om deze knaapjes aan hun lot over te laten. Kwam alles toch nog goed, maar ik had ze graag zelf gehouden. Zodra we een eigen huis hier hebben gaan we weer terug naar de Shelter, maar nu om wat op te halen.



Om mezelf te troosten ben ik toen maar gaan paardrijden. Dat was ik al geruime tijd van plan, maar er kwam steeds iets tussen. Nu dan toch maar de knoop doorgehakt. Tegen 3 uur kwamen we thuis, even bellen en een half uur later stond mijn paard Picasso klaar bij Rancho Ponderosa. Met de ezel met dezelfde naam had hij alleen gemeen dat hij behoorlijk dominant was, verder was het een schitterend dier. Fantastisch paard volgens de begeleider, hij moest alleen voorop lopen en een ruiter hebben die hem echt bereed. Dat beloofde niet veel goeds voor mij, maar ik heb genoten. Eindeijk eens een voorwaarts paard met rem. Hij deed gewoon wat ik van hem vroeg en had heerlijke gangen. Eindelijk die beroemde paso fino gereden en Picasso kon dat fantastisch, en erg hard, we kwamen bijna niet aan galop toe. Op de terugweg hebben we het grootste stuk op kop gereden en dat ging prima, ik heb geen moment het gevoel gehad dat hij de teugels overnam. Een heerlijk ritje dus wat ik vast nog wel eens ga herhalen.