Bijna hadden we 2 poesjes gehad. We waren vanochtend maar weer eens de stad in gegaan om wat cadeautjes voor het thuisfront te kopen. Zien we in één van de winkelcentra een vrouw zitten met een doos met 2 snoezige rode katertjes, zo'n 3 weken oud. Die ochtend gevonden in een afvoerbuis, vertelde ze ons. Zij werkte bij één van de winkels daar en kon ze zelf niet meenemen, ze had al 4 katten. Voor ons kwam de timing nu ook wel erg slecht uit, zo'n 5 dagen voor ons bezoek aan Nederland. We hebben ze toen maar naar de Animal Shelter in Wayaca gebracht, maar die konden er ook niets mee, ze waren nog te jong. Gelukkig was er net een gezin dat 2 puppy's ingeleverd had en het ook niet over zijn hart kon krijgen om deze knaapjes aan hun lot over te laten. Kwam alles toch nog goed, maar ik had ze graag zelf gehouden. Zodra we een eigen huis hier hebben gaan we weer terug naar de Shelter, maar nu om wat op te halen.



Om mezelf te troosten ben ik toen maar gaan paardrijden. Dat was ik al geruime tijd van plan, maar er kwam steeds iets tussen. Nu dan toch maar de knoop doorgehakt. Tegen 3 uur kwamen we thuis, even bellen en een half uur later stond mijn paard Picasso klaar bij Rancho Ponderosa. Met de ezel met dezelfde naam had hij alleen gemeen dat hij behoorlijk dominant was, verder was het een schitterend dier. Fantastisch paard volgens de begeleider, hij moest alleen voorop lopen en een ruiter hebben die hem echt bereed. Dat beloofde niet veel goeds voor mij, maar ik heb genoten. Eindeijk eens een voorwaarts paard met rem. Hij deed gewoon wat ik van hem vroeg en had heerlijke gangen. Eindelijk die beroemde paso fino gereden en Picasso kon dat fantastisch, en erg hard, we kwamen bijna niet aan galop toe. Op de terugweg hebben we het grootste stuk op kop gereden en dat ging prima, ik heb geen moment het gevoel gehad dat hij de teugels overnam. Een heerlijk ritje dus wat ik vast nog wel eens ga herhalen.

Zaterdag hebben we meegeholpen met betonstorten, één van de populairste bezigheden op Aruba. Overal op het eiland is men druk met (ver-)bouwen, en op een bepaald moment komt er bij elk project beton bij te pas. Er zijn zelfs huizen die in plaats van een tuin, beton rondom hebben. Als je ook ziet hoeveel stof je hier in je huis krijgt kun je daar wel begrip voor vinden, maar wij zoeken nog naar een andere oplossing.


En nu dus ook bij de ezels. Al enige tijd lag er het plan om de veranda van de vrijwilligerspost te verbreden en hout is daarbij niet echt een optie. De ezels vinden het heerlijk, maar om nu elk half jaar een nieuwe te bouwen.....! Twee weken geleden is de klus definitief gestart en de bekisting aangebracht. Wij dachten nog dat het door een paar goedbedoelende maar niet deskundige amateurs was gedaan, maar er bleek toch een 'echte' professionel ingehuurd te zijn. We kregen al het idee dat de meeste Arubanen de voorbereidingen zelf deden en dan gewoon het beton laten komen, dit kun je dus inderdaad heel goed zelf doen. Toen er gestort werd bleken al onze twijfels bewaarheid; de bekisting was te laag om het nieuwe gedeelte even hoog te laten worden als het oude en hij was niet stijf genoeg. Er moesten in allerijl nog stenen tegen aan gezet worden om te zorgen dat hij niet verder doorboog.
We maakten ons nog zorgen over de aanwezigheid van de ezels bij het daadwerkelijke storten, omdat ze bij de overige werkzaamheden ook overal met hun neuzen in en op zaten, maar die vrees bleek ongegrond. Meestal zetten we ze in de corral als we ze uit de weg willen hebben. Zodra de betonwagen zich bij de poort meldde, trok de helft van de ezels al uit eigen beweging de corral in, de rest bekeek de toch wel erg grote truck van achter de voederplaatsen. Alleen Watty, onze veteraan, heeft de hele tijd pal naast de wagen gestaan en zou zelfs onder de stortkoker gestaan hebben als we hem niet tegengehouden hadden. We wisten al dat het een stadsezel was maar blijkbaar was hij vertrouwd met de bouw, hij leek wel te genieten van de lucht van beton en je zag hem terugdenken aan betere tijden.

Dirk heeft zich verder nog nuttig gemaakt door te helpen met het uitgraven van een sleuf voor een nieuwe waterleiding. De oude leiding was al enige tijd aan het lekken en het bleek toch dat we die zelf moesten repareren. Hij lag op de grond en door de sterke erosie vaak ook ver daarboven, dus werd besloten een hele nieuwe leiding aan te leggen, maar nu in de grond. Kunnen we weer een paar jaar vooruit. Met dat graven waren diverse vrijwilligers ook al een paar weken bezig, maar de grond is erg hard en het was een behoorlijk lang stuk. En elke week na het werk gingen de ezels heerlijk liggen rollen in het losse zand, waarbij dit voor de helft weer terug de geul in ging. Maar nu Dirk en Ruben bezig geweest zijn was hij toch op zijn definitieve diepte en is er zaterdag ook hard gewerkt aan het installeren van de nieuwe leiding.

Ik ben benieuwd hoe het er volgende week allemaal uit ziet. Vooral of de ezels zich nog een beetje hebben kunnen inhouden met het natte cement of dat iedereen er een pootafdruk in gezet heeft.